زبان گیلکی متأسفانه دارای خطّی مختص به خود نیست و به همین دلیل گیلکان برای نوشتن به زبان خود مجبور به استفاده از دیگر خطوط مستعمل در سرزمین کاسپین می‌بوده و می‌باشند.
با آغاز مشروطه و افزایش آثار مکتوب به مرور آثار زبان گیلکی هم رو به ازدیاد نهاد و در این بین آن‌چه باعث آزار خواننده‌گان آثار گیلکی بود، نبود خطی مشخص و مدون برای کتابت آن بود. به طوری که هنوز هم این معضل برطرف نشده و هر اثر و هر نویسنده‌ای سبک مخصوصی را برای نگارش اثرش برمی‌گزیند که حتی خود نویسنده (یا ناشر) هم قواعد نگارش خود را رعایت نمی‌کند.
چندی‌ست رسم‌الخط گیله‌وا گوی سبقت از همه‌گان ربوده و بیش از دیگر آیین‌های نگارش مورد پذیرش جوانانی که به گیلکی می‌نویسند قرار گرفته‌است. اما خب هر خط به‌هر حال ایراداتی دارد که باید به مرور زمان رفع و رجوع شود.
نگارنده علی‌رغم این‌که معتقد به استفاده‌ی بهینه و بهبود یافته‌تر از رسم‌الخط کیسوم هستم اما با توجه به شرایط موجود راه‌حل دوخطه شدن را بیش از همه می‌پسندم. به این معنی که هر نوشتار گیلکی به دو نوع گیلکی (لاتین) و گیلکی (عربی) نگارش شود. به همان شیوه که امروز بر سر بسیاری از مغازه‌ها این دوگونه‌گی خط را شاهدیم.
حال که این دوگونه‌گی مورد پسند است راه‌حل من هم به این شرح است:
گیلکی (عربی):
گیلکی عربی خطی‌ست که به انواع گوناگون در طی این سال‌ها مورد استفاده قرار گرفته است. مهم‌ترین نوع آن خط گیله‌وا می‌باشد که در مجله‌ی گیله‌وا و در میان برخی فعالین (با اندکی تفاوت) استفاده می‌شود.
پیشنهاد من هم براساس همین خط (گیله‌وا) است که تغییراتی در آن اعمال کرده‌ام.
گیلکی (لاتین):
گیلکی لاتین که در ابتدا همانند خط رومیایی نوشته می‌شد (و همچنان هم مستعمل است) و سپس به صورت خط کیسوم مورد استفاده قرار گرفت؛ که البته به دلایل مختلف (از جمله اتهام‌های گوناگون تجزیه‌طلبی و عامل استعمار و ...) مهجور مانده‌است.
پیشنهاد من هم براساس همین خط (کیسوم) است که تغییراتی در آن اعمال کرده‌ام.
در قسمت بعد به‌مرور به معرفی این دو خط خواهم پرداخت.
یا حق
