دامؤن

دوربین رو می‌گیری سمت مردم، میکروفون رو جلوی دهنشون می‌گیری و می‌پرسی: «مگه نمی‌دونید کرونا خطرناکه و نباید به مسافرت رفت و ممکنه ناقل باشی و این بیماری رو به دیگران انتقال بدی؟»

چهره‌ای مات و مستأصل رو نظاره می‌کنیم از مردمی که (آگاهانه یا بی‌خیالانه) راهی مسافرت شدند و ناگهان شرمنده از این که حالا چه جوابی باید به این سؤال بدیم؟ آیا ما به راستی مردمی بی‌شعوریم که در دوران شیوع کرونا بیرون میریم و در پی مسافرت هستیم؟ پس بقیه در طول این مدت چه کار می‌کنن؟ عید رو چطور می‌گذرونن؟

گزارش تموم میشه و به استودیو برمی‌گردی، چهره‌ای حق به جانب، لبخندی ملیح بر لب، خبر بعد: «رییس جمهور در نشست امروز هیأت دولت تأکید کرد که ما هیچ چیزی رو از مردم پنهان نکردیم و از همان روزی که اولین تست کرونا مثبت اعلام شد صادقانه به مردم گفتیم. به فضای مجازی اعتماد نکنید...»

قیافه‌ی خاکستری رییس قوه‌ی مجریه رو می‌بینی که ژست صداقت می‌گیره و دیگران رو متهم به ناراستی و پنهان‌کاری می‌کنه؛ #آبان۹۸ رو به یاد میاری، #هواپیمای_اوکراینی رو به یاد میاری، چهل سال فریب و دروغ جلوی چشمات رژه میرن و به زمین خیره میشی.

گوینده‌ی خبر از اهدای کل حقوق دکتر فلانی از زمان حضور در دانش‌گاه شهید بهشتی به مبلغ ۶۵۰ میلیون تومان میگه و تو گوشی رو در میاری و یه نگاه به موجودی حسابت می‌کنی؛ فحشی هم به خیریه و خیّرین میدی که همه چی رو تبدیل به نمایشی مهوّع و ضدانسانی می‌کنن تا بار مسوولیت رو از دوش مسوولی بردارن که مدعی مدیریت جهانیه و به زمین و زمان گیر میده اما ساده‌ترین اتفاقات رو برای مردم این سرزمین تبدیل به بحران می‌کنه و بعد با انداختن تقصیر به دوش مردم از زیر مسوولیت‌هاش شونه خالی می‌کنه اما کون از صندلی‌ی مسوولیت برنمی‌داره، کِی باشد که صندلی را از زیر کونت بکشن....

گیج و مبهوت به تقویمی نگاه می‌کنی که هر سال آغازش برات نوید شادی و آرامش بوده با رنگ‌های قرمزش، و تو هر سال رو به این امید می‌گذروندی که تو اون قرمزی‌ها بتونی آسوده به شهرت برگردی و یه دل سیر تو شهرت بگردی، اما این‌بار از همه جا دارن میگن اگر بری ممکنه بقیه رو بیمار کنی یا حتی از بقیه بیماری بگیری و بشین تو خونه. با خودت میگی اگه من بشینم خونه و هیچ‌جا نرم تمام این تعطیلی رو آیا اطمینانی هست که بعدش، همون روز اول، تو همون ساختمان محل زندگی‌م از همسایه بغلی‌م نگیرم؟ امنیت من چطور تأمین میشه؟ تا کی باید بشینم تو خونه تا بیرون امن بشه برای من؟