دامؤن

زبان گیلکی از قدیمی‌ترین زبان‌های ایرانی‌ست که دارای آثار مکتوب است. به عنوان نمونه:

-         «الابانه» اثر شیخ ابوجعفر هوسمی (مربوط به قرن ۵ هجری)

-         «تفسیر کتاب الله» اثر ابوالفضل بن شهردویر دیلمی (مربوط به قرن ۸ هجری)

را می‌توان نام برد.

در دوران معاصر نیز آثار بسیاری از شعرای گیلکی‌سرا برجای مانده که این‌ها تمامن نکات مثبتی در تاریخ و زبان گیلکی‌ست.

اما در تمام این تقریبن هزاره‌ آن‌چیز که ناخوشایند است (مخصوصن در دوران معاصر) نبود یکپارچگی نگارشی (حتی به صورت نسبی) در میان این آثار است. به طوری که هر کتابی را باز کنید  به سیستمی جدید از نگارش گیلکی برخورده و تا به این سیستم عادت کنید کتاب تمام شده و کتاب بعدی سیستمی دیگر دارد و آموزشی دیگر می‌طلبد.

تنها جایی که آثاری را با شکلی تقریبن هماهنگ چاپ و پخش می‌کند «گیله‌وا»ست که متأسفانه همیشه دچار کم‌لطفی از سوی مخاطبین و فعالین است.

حال بیش از یک ماه از انتشار کیبورد گیلکی (به تاریخ ششم اسفندار ما 1588) توسط «ورگ» و «تیم جنگل» می‌گذرد و می‌توان دل‌خوش بود که به یک هماهنگی برای نگارش گیلکی دست‌یابیم. هرچند با توجه مشاهدات خودم هنوز استقبال خوبی (که قابل پیش‌بینی بود) از این کیبورد نشده‌است.

امروز وظیفه‌ی تک‌تک ما این است که با تمام ایراداتی که به این کیبورد داریم (که شامل موارد جزئی می‌شوند) این کیبورد را بر سیستم‌های کامپیوتر و موبایل خود نصب کنییم، از آن استفاده کنیم و سعی کنیم نوشته‌های پیشین خود را منطبق بر این سیستم بازنویسی کنیم. یادگیری چگونگی استفاده از آن هم توضیح داده شده و با چندبار استفاده به‌راحتی قابل استفاده است.

تنها با همکاری یکدیگر می‌توانیم از آشفتگی کم‌نظیر گیلکی‌نویسی جلوگیری کنیم و فکری به حال این عزیزمان بکنیم.

یادمان باشد. زبان گیلکی بخش مهمی از هویت ماست و یکی از راه‌های ضروری حفظ زبان گیلکی مکتوب کردن آن است. اما وقتی هر شخصی به سیستم خود بنویسد، خواننده‌ی نابلد به زودی خسته شده و خواندن را کنار می‌نهد. و در این‌صورت تمام آثار تولیدی دور از دسترس قرار خواهد گرفت. تا کی باید اشعار را دکلمه کرد (همچون شیون و مظفری و رحیم‌پور و ...). آیا سنت کتاب‌خوانی را باید فراموش کرد؟